Zasady postępowania diagnostycznego w  Poradni Psychologiczno - Pedagogicznej nr 2

w Łomży w związku z zagrożeniem COVID - 19  obowiązujące od 5 maja 2020

 

1.   Wszelkie dokumenty prosimy przesyłać pocztą tradycyjną, lub ewentualnie pozostawić w skrzynce nadawczej po uprzednim poinformowaniu pracownika PP-P 2.

2.    Ustalenie terminu diagnozy możliwe jest wyłącznie  telefonicznie lub mailowo.

3.    Nie będą  przyjmowane osoby bez wcześniejszego telefonicznego lub mailowego ustalenia terminu.

4.    Specjalista Poradni, przed przystąpieniem do telefonicznego wywiadu z rodzicem/prawnym opiekunem dziecka, informuje go o wewnętrznej procedurze bezpieczeństwa w Poradni oraz przeprowadza ankietę wstępnej kwalifikacji w zawiązku z zagrożeniem COVID – 19.

5.   Brak zgody rodzica na warunki badania i stosowanie środków ochronnych jest jednoznaczny z odmówieniem zgody na diagnozę.

6.  Dzieci i ich rodzice/opiekunowie  z objawami chorobowymi (kaszel, katar, ogólne osłabienie itp.) nie będą przyjmowani w Poradni.

7.    Po ustaleniu terminu diagnozy w Poradni, rodzic/prawny opiekun dziecka jest informowany telefoniczne, a po przybyciu do placówki wypełnia ankietę aktualizacyjną w związku z zagrożeniem COVID – 19 (w gabinecie diagnosty).

8.    Wywiady z rodzicami oraz omówienie wyników prowadzone są telefonicznie.

9.    Konsultacje udzielane są telefonicznie lub mailowo.

10.W pierwszej kolejności rozpatrywane są wnioski dotyczące orzeczeń opinii WWRD, odroczenia obowiązku szkolnego lub inne na podstawie analizy dokonanej przez specjalistów PP-P 2.

11. Osoby wchodzące do budynku poddawane są pomiarowi temperatury termometrem bezdotykowym.

12 Dziecko powyżej 4 roku życia, podczas diagnozy w Poradni, powinno posiadać: maseczkę, jednorazowe rękawiczki, wodę do picia,  własne środki do pisania i kolorowania (długopis, ołówek, kredki itp.).

13. Przed wejściem do gabinetu rodzic i dziecko zobowiązani są do dokładnego umycia rąk i ich zdezynfekowania.

14.Rodzic towarzyszący dziecku w Poradni musi posiadać maseczkę/przyłbicę oraz jednorazowe rękawiczki. Odległość między badającym a badanym to ok. 2 metry (o ile wiek i stan zdrowia dziecka na to pozwalają).

15. Dziecko w czasie diagnozy pozostaje w gabinecie z diagnostą, tylko w szczególnych sytuacjach dopuszczalna jest obecność rodzica (np. niepełnosprawność, stan zdrowia dziecka, wiek).

16.Do Poradni może przychodzić dziecko z jednym z rodziców. Wyłącznie w szczególnie uzasadnionych przypadkach (stan zdrowia dziecka wymagający opieki obojga rodziców), po wcześniejszym ustaleniu telefonicznym w sekretariacie Poradni, mogą być obecni oboje rodzice.

17.Rodzic, oczekujący na dziecko, do minimum powinien ograniczyć czas przebywania w poczekalni, przestrzegając jednocześnie wszelkich zasad obowiązujących w czasie pandemii w przestrzeni publicznej.

 Zdążyć przed dysgrafią
 
 

        Odręczne pismo traci na znaczeniu w procesie komunikacji. Dają się słyszeć głosy, że odchodzi ono do lamusa. W amerykańskim stanie Indiana czy na Hawajach pozostawiono szkołom wybór pomiędzy uczeniem kreślenia liter i ćwiczeniem sprawnego posługiwania się klawiaturą. Od 2016 roku w szkołach fińskich zajęcia dotychczas obowiązkowej kaligrafii uzyskały status „dla chętnych”. Równocześnie prowadzone badania mózgu dowodzą,  że pisanie wpływa na to,  jak pracuje mózg.  Sprzyja uczeniu się i zapamiętywaniu.  Ręczne sporządzanie  notatek aktywuje więcej obszarów w mózgu.  Skoro dłonie mają tak istotny wpływ na kształtowanie mózgu, warto dbać o rozwój umiejętności grafomotorycznych dzieci i uczniów.

Rozwój umiejętności przygotowujących dziecko do nauki pisania trwa kilka lat i może odbywać się w różnej formie. U każdego przebiega indywidulanie. Im więcej okazji do działań ruchowych otrzyma dziecko, tym jest w stanie szybciej nauczyć się rysować  i pisać. Warto obserwować i stymulować rozwój ruchowy dziecka.  Poza zajęciami organizowanymi w przedszkolu, niezwykle ważne są formy zabaw i spędzania czasu z dzieckiem w domu. Czynności typu: wspólne lepienie pierogów, formowanie ciasteczek, odkręcanie butelek, przelewanie wody w różnych pojemnikach, nawlekanie koralików, ubieranie się, zapinanie guzików, krojenie warzyw, wycinanie, układanie puzzli, kreślenie szlaczków, przechodzenie labiryntów,  lepienie z plasteliny służą usprawnianiu dłoni i zapobiegają ewentualnym trudnościom w pisaniu    czy rysowaniu.

Zdarza się, że już na etapie nauczania wczesnoszkolnego, do poradni trafia dziecko, u którego zaobserwowano trudności w pisaniu. Trudność w uczeniu się związana z:

 

·        niedokładnością w odtwarzaniu liter, ich połączeń, niekształtnością liter,

·        trudnością w utrzymaniu pisma w liniaturze,

·        niewłaściwym łączeniem liter w wyrazach,

·        nierównomiernym zagęszczeniem pisma,

·        zróżnicowaną wielkością liter w obrębie wyrazu,

·        pisaniem „drżącą ręką”,

 

jest określana mianem dysgrafii.  Upraszczając, można stwierdzić, że polega ona na tym, że u osoby z dysgrafią gdzieś pomiędzy koordynacją oko-ręka, odpamiętaniem wzoru liter i słów, prowadzeniem narzędzia pisarskiego, a przesuwaniem dłoni, coś dzieje się inaczej niż u ludzi bez dysgrafii. Wśród przyczyn dysgrafii wymienia się genetyczne oraz neurologiczne.  Badania dowodzą, że specyficzne trudności w pisaniu nie mają związku z rozwojem intelektualnym dziecka. Pismo dysgrafika jest zazwyczaj mało czytelne i nieestetyczne.  Podczas pisania uczeń stosuje zbyt mocny nacisk narzędzia pisarskiego na papier, zagina kartki, nieprawidłowo i kurczowo trzyma narzędzie pisarskie, szybko męczy się pisaniem, wolno pisze.

Należy jednak podkreślić, że nie każde brzydkie pismo oznacza dysgrafię. Równocześnie bywa, że dysgrafia jest mylona z lenistwem i brakiem staranności.

Symptomy świadczące o ryzyku związanym z dysgrafią można zaobserwować znacznie wcześniej, zanim dziecko wejdzie w etap pisania. Uwagę powinna zwrócić: niechęć dziecka do rysowania, lepienia, układania puzzli, kłopoty z wycinaniem, mylenie kształtów, kolorów, kłopot z wiązaniem sznurowadeł, problem z wypełnianiem konturów obrazka bez wychodzenie poza linie brzegowe. Warto już na tym etapie podjąć systematyczne działania, które pomogą zmniejszyć ryzyko wystąpienia dysgrafii lub pomogą dziecku w przezwyciężeniu trudności. Kiedy zaś podczas pisania u dziecka zaobserwujemy nieregularność w stawianiu liter, szybką męczliwość, złość,  trudności z odczytaniem tego, co napisało, należy zwrócić się o pomoc do specjalisty. Aby skutecznie pomóc dziecku w dysgrafii, warto wdrożyć je do systematycznych, najlepiej codziennych ćwiczeń. Nie mogą one być zbyt długie (np. 15-20 minut), aby nie męczyły i były efektywne.  Warto przy tym zadbać o pozytywne nastawienie zarówno dorosłego, jak i dziecka. Na pewno nie służy temu praktyka polegająca na wyrywaniu kartek z zeszytu i zmuszaniu dziecka do przepisywania dopóty, dopóki nie będzie „ładnie”.  Systematyczne ćwiczenie może zniwelować cechy dysgrafii w piśmie. Trudno jednak oczekiwać efektów, gdy trudności z pisaniem są bagatelizowane. Szczególnie widoczne jest natężenie problemu, gdy dziecko rozpoczyna naukę w klasie czwartej.  Jeśli uczniowi zależy, by jego pismo było możliwe do odczytania przez innych, musi podjąć konkretne działania. Wymaga to samodyscypliny, motywacji i wielu ćwiczeń. Diagnoza poradni psychologiczno – pedagogicznej oraz zalecenia do pracy w szkole  i w domu mogą być istotnym drogowskazem oraz umożliwić objęcie dziecka wsparciem terapeuty na terenie szkoły. Opinii o specyficznych trudnościach  w uczeniu się w postaci dysgrafii nie warto jednak traktować jako dokumentu,  który zwalnia z wysiłku wypracowania sposobu pisania, który będzie możliwy  do odczytania. Odwołując się do neurodydaktyki  i technik efektywnego uczenia się, to właśnie metody wymagające pisania i rysowania (np. mapy myśli, skechnotki) powinny być upowszechniane w szkole jako te, które skłaniają do głębokiego przetwarzania informacji, a przez to – do lepszego zapamiętywania. Warto, by nauczyciele wszystkich przedmiotów motywowali uczniów do staranności w prowadzeniu zeszytów przedmiotowych, a konkursy kaligraficzne mogą być formą zachęty do ćwiczenia kształtnego pisania.

 

Opracowanie: Ewa Frołow

 

Bibliografia:

1.       Pomóż dziecku z… dysgrafią, Lewinson J., Warszawa, 2006.

2.       Dysortografia: uwarunkowania psychologiczne, Pietras I., Gdańsk, 2008.

3.       Zasoby Internetu

NAKRĘĆ SIĘ NA POMAGANIE........

 

Zachęcamy do udziału w akcji zbierania nakrętek dla Poli Zielińskiej. Dziewczynka z obustronnym niedosłuchem zmysłowo – nerwowym stopnia głębokiego potrzebuje kosztownej i wieloletniej opieki specjalistycznej, by usłyszeć świat i nauczyć się mówić. Dzięki pieniążkom zebranym ze sprzedaży nakrętek dziewczynka będzie mogła uczestniczyć w zajęcia terapii surdologopedycznej, turnusach rehabilitacyjnych oraz korzystać z wizyt u specjalistów.

Dołącz do akcji i przynieś nakrętki do Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej nr 2 w Łomży ul. Polna 16.
My przekażemy je rodzicom Poli. Dziękujemy!!!

GOTOWOŚĆ DZIECKA DO SZKOŁY 

 

Gdy dziecko idzie do szkoły, to w jego oczach zmienia się cały się świat. Jest to jeden z najważniejszych dni w jego życiu. Prawie wszystkie dzieci chcą iść do szkoły, chcą mieć dobre stopnie, ale nie wszystkie jednak są przygotowane by sprostać obowiązkom szkolnym. Nasuwa się pytanie: Jak przygotować dziecko do czekających go obowiązków szkolnych ? Na jakie potrzeby zwrócić szczególną uwagę, by szkoła nie przyniosła dziecku smutnych rozczarowań ?

        O powodzeniu dziecka w szkole decyduje m. in. poziom jego dojrzałości szkolnej. Co należy rozumieć pod tym pojęciem ? Najogólniej można powiedzieć, że jest to gotowość dziecka do rozpoczęcia nauki w szkole. Uzależniona jest od stanu rozwoju fizycznego, emocjonalno – społecznego i poznawczego. Gdy wszystkie te funkcje są dobrze rozwinięte w dziecku takim zawsze będzie tkwiła silna potrzeba pójścia do szkoły i uczenia się. O fizycznej dojrzałości dziecka do szkoły decyduje w dużym stopniu stan zdrowia w latach poprzedzających pójście do szkoły i aktualny /m. in. odporność na choroby i zmęczenia, prawidłowy wzrok i słuch, przebyte choroby, itp./. W związku z tym do najistotniejszych potrzeb dziecka należeć będzie: prawidłowe odżywianie i opieka nad narządami zmysłowymi, np. troska o to, aby dziecko nie przebywało w silnym hałasie, nie spędzało dużo czasu przed telewizorem, komputerem, komórką /tak ostatnio nadużywaną nawet wśród małych dzieci/ i przestrzeganie higienicznego trybu życia: częste przebywanie na świeżym powietrzu, systematyczne wietrzenie pokoju, regularne godziny posiłków i odpoczynku, przyzwyczajanie dzieci do odpowiedniego ubierania się w zależności od pory roku i pogody itp. Sześcioletnie dziecko posiada bardzo silną potrzebę ruchu, która nie powinna być krępowana i ograniczana. Głód ruchu jest

cechą charakterystyczną dla sześciolatka, dlatego tak chętnie skacze, biega, wspina się itp.

O tym czy dziecko osiągnęło dojrzałość emocjonalno – społeczną świadczy jego stopień samodzielności i zaradności w różnych sytuacjach. Im dziecko jest bardziej samodzielne, tym mniej będzie przeżywać rozstanie z rodziną i przejście na kilka godzin do innego środowiska. Dużą rolę w uspołecznieniu dziecka odgrywa wprowadzenie w jego życie elementów pracy np.: samodzielne ubieranie i rozbieranie, dbanie o podstawowe zabiegi higieniczne, utrzymywanie w porządku własnych rzeczy, pomoc w nakrywaniu do stołu, pomoc w zakupach, opieka nad roślinami i zwierzętami domowymi, ścieranie kurzu i inne prace w zależności od potrzeb i propozycji rodziców. Pełnienie stałych i drobnych obowiązków w domu kształtuje w dziecku poczucie obowiązkowości, sumienności, systematyczności oraz uspołecznia je. Po zakończonej czynności starajmy się dziecko drobnym gestem, czynem wzmocnić. Dziecko wtedy czuje się docenione i zauważane, kształtuje właściwe poczucie własnej wartości. Praca spełnia swoje zadanie jeśli jest dostosowana do możliwości dziecka, ponieważ zbyt łatwa nudzi, a zbyt trudna zniechęca. Najlepiej jeśli jest interesująca dla dziecka, bo tylko wtedy może stanowić źródło radości. Ważne jest też, by rozpoczętą czynność dziecko doprowadziło do końca. Wyrabia to w nim potrzebę wytrwałości w dążeniu do celu i systematyczności.

        Sześciolatek powinien także umieć nawiązywać kontakty z rówieśnikami i dorosłymi. Większość dzieci, które uczęszczają do przedszkola nie mają z tym kłopotów. Dostarcza ono bowiem okazji do współdziałania z kolegami, do uczestniczenia we wspólnych zabawach i zajęciach. Kontakty społeczne są też istotnym czynnikiem w kształtowaniu się u dziecka mowy komunikatywnej niezbędnej przy podejmowaniu nauki czytania.

W sferze poznawczej u sześciolatka obserwuje się wzmożony rozwój wielu funkcji i procesów. Intensywnie rozwijają się zmysły, spostrzeżenia, pamięć. Dominuje pamięć mimowolna nad dowolną oraz pamięć konkretna nad logiczną.

W zakresie myślenia sześciolatek znajduje się na przełomie dwóch stadiów: przedoperacyjnego /bezpośrednie spostrzeżenia i czynności/ i operacji konkretnych /czynności umysłowe/. Sześciolatek dość łatwo się rozprasza i dość szybko męczy.

Niezwykle ważne dla sześciolatka jest również sprawność manualna i grafomotoryczna: poziom mięśni dłoni i palców pozwala na podejmowanie różnych precyzyjnych czynności /w tym nauki pisania/. Należy zatem dostarczać dziecku materiałów do usprawniania ręki: rysowanie, malowanie, naklejanie, wydzieranie itp.

W przygotowaniu sześciolatka do szkoły musi być świadomość rodzica, że jego dziecko ma swoje indywidualne tempo uczenia się i pracy.

Zatem dziecko gotowe jest do nauki w klasie pierwszej jeśli:

 

  • jest samodzielne,
  • nie stwierdzono u niego deficytów rozwojowych,
  • prezentuje co najmniej przeciętny poziom procesów poznawczych,
  • mowa jest prawidłowa,
  • wykazuje zainteresowanie uczeniem się i zdobywaniem nowych umiejętności,
  • prezentuje dobry poziom dojrzałości społeczno – emocjonalnej.

 

Pamiętajmy jednak, że każde dziecko to nowa kształtująca się osobowość, która wymaga zindywidualizowanego podejścia. W przypadku wątpliwości rodzica i jego wychowawców zawsze można zgłosić się do Poradni Psychologiczno - Pedagogicznej w celu przeprowadzenia pełnej diagnozy pod kątem dojrzałości szkolnej /diagnoza psychologiczna, pedagogiczna, logopedyczna/.

 

Bibliografia:

1. Żebrowska M. Psychologia rozwojowa dzieci i młodzieży, PWN, Warszawa 1982.

2. Dudzińska I. Dziecko sześcioletnie uczy się czytać, WSiP, Warszawa 1991.

3. Dmochowska M. Zanim dziecko zacznie pisać, WSiP, Warszawa 1991.

4. Ilg F.L., Bates Ames L., Baker S.M. Rozwój psychiczny dziecka, GWP, Gdańsk 1992.

 

Opracowała: mgr Zofia Reterska

 

Rozproszona uwaga

 

W ostatnim czasie coraz więcej osób ma trudności w należytym skupieniu uwagi.  Dotyczy to zarówno dorosłych jak i dzieci. Nowe technologie sprawiają, że coraz częściej stykamy się z mnóstwem informacji,  które mimochodem przychodzą do nas i chociaż pozornie nie śledzimy ich to nasz mózg rejestruje je i przechowuje przez pewien czas. Nadmiar informacji nie sprzyja uważności. Codzienny natłok mnóstwa nowych przekazów powoduje, że zaczynamy zapoznawać się z nimi bardzo pobieżnie. Korzystanie z Internetu  odbiór licznych wiadomości, czytanie wiadomości tekstowych  i odsłuchiwanie poczty głosowej staje się dla nas zbyt obciążające. Zaczynamy skracać te czynności i szybko oceniać treść komunikatu, w oparciu o skróty, które dokonujemy kierując się zwykle przypadkowymi fragmentami całego tekstu. Niestety prowadzi to często do błędów, niezrozumienia przekazu, a co za tym idzie – do niewłaściwego funkcjonowania opartego na niezrozumieniu informacji. Do tego dochodzą jeszcze zachowania wynikające z uzależnienia od Internetu i nowych wiadomości, które odrywają nas od podjętej aktywności (pracy, nauki) i przekierowują naszą uwagę na zapoznawanie się z nowymi informacjami. Takie funkcjonowanie w świecie informacji powoduje  stopniową dezorganizację naszego życia. Początkowo ciekawość kieruje nasze kroki do kolejnych stron Internetu,  następnie pojawia się nawyk ciągłego sprawdzania – co słychać?, aż wreszcie zaczynają się pierwsze objawy uzależnienia. Niepokój i uczucie przymusy sprawdzania kolejnych stron i wiadomości. Zdenerwowanie, kiedy zapomnimy telefonu, który dawno przestał ograniczać się do swojej podstawowej funkcji a stał się dla nas komunikatorem z Internetem.  I tak, początkowo mało zauważalnie , ale z czasem coraz bardziej zaczynamy funkcjonować stereotypowo, nie zastanawiając się nad istotą podejmowanej aktywności. Prowadzi to oczywiście, na dłuższą metę,  do radykalnego spadku efektywności naszego działania, a z czasem do chaosu.

 

Ciekawą propozycją przezwyciężania istniejącego stanu rzeczy są ćwiczenia uważności. W ostatnich latach ukazała się nakładem wydawnictwa MEDIA RODZINA interesująca pozycja Daniela Golemana (notabene autora bestselerowej „INTELIGENCJI EMOCJONALNEJ”),  pod nazwą „FOCUS Sztuka koncentracji jako ukryte  dążenie do doskonałości”.   Wszystkim potrzebującym pomocy na własną rozproszoną uwagę, lub częstą nieuwagę naszych dzieci polecam tę niezwykle interesującą książkę. Autor w ciekawy sposób kreśli obrazy naszego typowego zachowania i trudności wynikających z nieuwagi. Podaje sposoby przywracania uwagi i sposoby samokontroli, wreszcie uczy w rozdziałach „ślepota na system” i „odległe zagrożenia” na czym polega złudzenie zrozumienia i co jest sednem myślenia całościowego.

 

Kilka słów o autorze książki:

„Daniel Goleman, dr nauk humanistycznych I wykładowca Uniwersytetu Havarda w USA, redaktor „Psychology Today”, od wielu lat współpracuje z „New York Timesem”, gdzie zamieszcza artykuły z dziedzin psychologii, filozofii i nauk pokrewnych” – w tłumaczeniu Piotra Szymczaka.

 

Istotną częścią książki są ćwiczenia w zakresie uważności. Już od pierwszych rozdziałów możemy się przekonać na ile uważnie zapoznaliśmy się z tekstem. Stawiane nam pytania pozwalają ocenić efektywność naszego czytania i rozumienia. Autor książki podpowiada nam w jaki sposób kierować uwagę na właściwe tory i stopniowo uczy nas uważności. Książka jest też opatrzona w bogate przypisy, które odsyłają czytelnika do źródeł (niektóre występują jako publikacje w polskich czasopismach , są dostępne w języku polskim).

 

Daniel Goleman w części V „ Inteligentny trening” przytacza badania, które wskazują na związek pomiędzy uważnością a samoświadomością i empatią (str. 222) „… uważność podnosi zarówno samoświadomość , jak i empatię”. Ponadto całość prowadzi do świadomego wyboru przedmiotu obserwacji  (str. 222 i 223) „Ci ludzie budują muskuł, który pozwala kierować uwagę i wybierać , na jakim aspekcie doświadczenia chcą się skupić. To przekierowanie uwagi jest zależne od woli.” Możliwość kierowania uwagi na to czego naprawdę potrzebujemy w danym czasie sprawia, że zwiększamy efektywność naszej pracy. Uważni ludzie w sposób oczywisty uważniej słuchają, co sprawia, że ich praca staje się znacznie efektywniejsza niż praca innych osób. Szybciej wykonują obowiązki i mają więcej czasu na inną aktywność. Są postrzegani przez innych jako dokładni w działaniu, odpowiedzialni i niezwykle wydajni. Mniej pomyłek to mniej frustracji a co za tym idzie pogodniejszy nastrój i większe zadowolenie z życia. Wzrost efektywności naszego działania poprawia także naszą samoocenę, co sprzyja większej satysfakcji z życia.

 

Książka opatrzona jest dedykacją „szczęściu przyszłych pokoleń”, w istocie opanowanie umiejętności koncentrowania uwagi może zmienić nasze życie i życie naszych dzieci. Uważność daje nam sposób wpływania na własne życie i świadome dokonywanie wyborów, z pełnym rozumieniem wachlarza możliwości i konsekwencji podejmowanych decyzji. Brak uważności, to skazywanie się na przypadki, niekontrolowane przez nas wybory dokonywane pod wpływem impulsu, czy zatrzymania  uwagi na przypadkowych treściach, które wydają się na dany moment fascynujące.

 

Tematyka książki jest kolejnym sposobem  próby skuteczniejszego kierowania swoim życiem poprzez poznanie praktycznych możliwości jego poprawy.

Gorąco polecam zapoznanie się z całą lekturą, jak i z wcześniejszymi pozycjami tego autora.

 

autor artykułu – Danuta Kudaj

(psycholog Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej nr 2 w Łomży -  ŁCRE)

 
Więcej artykułów…
Reklama